Cem Kılınç

Bir otobüs yolculuğundayım. Yaşam zamanla birlikte akıp gidiyor...

İstanbul'un koca binaları, biraz yeşillikler arasında trafikte bekleyen bir otobüs ve içi...

İnsan aradan zaman geçince özlermiş kendisini. Gerçekliğini, yalnızlığını, rutin yaşamını... Klasik şeylerden sıkılır insan diyenler oluyor çevremde.

Bana g...

Güven. Bu kelime beni defalarca yaraladı ama ne olursa olsun hep birilerine güvendim. Yaralandım güvendim, yaralandım güvendim... Böyle devam etti hep. Ama ç...

Felaketlerin üzerine gelen felaketler, acıların üstüne eklenen acılar. Feryatlar, çığlıklar, ağlamalar... "Sesimi duyan var mı?" sorusu...

Ülke olarak konu ...

Ne demeliyim, ne yapmalıyım, artık birilerine nasıl yük olmamalıyım, nasıl ilerlemeliyim, içimdeki karanlığa mı yoksa dışarıdaki karanlığa mı inanmalıyım? Bu...

Sevgili günlük,

Yazmaya, yine yazmaya devam ediyorum. Yazmak insanı rahatlatır derler. Yaşamak bazen nasıl ağır geliyor, bu durumda hemen yazmaya geçiyorum....

Kaçmak isteriz bazen. Uzaklara, kendi içimize, denize, yeşile, huzura kaçmak isteriz. Kaçınca geçecek gibidir çünkü. Kaçınca her şey bitecek gibidir. Tüm sık...

İnsanlardan nefret ediyorum. Hayır, bu genelleme cümlesi değil. Bir insan diğer insanlardan nefret etmemi sağlamaz, sağlayamaz. Şöyle düzelteyim cümlemi: "Ba...

Hayatta yaşadığım en güzel, en nahif duyguydu aşk ve sevmek. Sevmek duygusu herkese geçti ve geçiyor ama aşk öyle değildi. Aşık olduğum tek kişiydi. Sahi ned...