Kimim ben?
Neyim?
Ve neyiyim kendimin?
Çoğu zaman düşmanı olduğum geçiyor aklımdan
Çünkü ancak bir düşman yaşatabilir bunca kırgınlığı.
Sonunu bile bile yapmamam gereken şeyler yapıyorum.
Ses tellerimin yıpranacağını bile bile sessiz çığlıklar atıyorum mesela
Farkındayım oysa kimsenin beni duymayacağının.
Duymasalar da gözlerimden, sözlerimden anlasınlar istiyorum.
Zor olanı bekliyorum
Onlar anlamadıkça daha çok yükseltiyorum sesimi
Ve daha çok kısıyorum aslında çıkmasın diye.
Böyle böyle sonsuz bir döngüye giriyorum.
Döngünün molası da acıdan dayanmayıp ağladığım
Halime üzülüp boş verdiğim birkaç saat...
Niye yapar ki insan bunu?
Nasıl yapar?
Nerdeyse parçalıyorum kendimi beni görsünler diye
Ama kim görecek, görüp de ne olacak bilmiyorum.
Yani aslında ne olduğunu bilmediğim bir şeyi bekliyorum.
Karşılık alamadıkça öfkeleniyorum.
En çok da kendime öfkem.
Yankı uyandırmayan onca çığlığın üstüne soruyorum istemsiz:
"Niye böylesine parçaladın kendini?" diye.
Aslında sadece sevilmek istiyorum azizim
Karşılık gözetmeksizin
Sadece ben olduğum için
Sadece var olduğum için.
"İyi ki" desinler istiyorum.
Varlığım birilerine ilham olsun, ışık olsun, yoldaş olsun istiyorum.
Ama bir yandan ben bile emin olamıyorum
Kimim ben?
Ve neyiyim kendimin?
