Konuşunca kendimi iyi hissetmediğim toksik bir arkadaşım var. En büyük özelliği ise karakter olarak babamın aynısı olması. Her davranış şekli, karakteristik bozukluk, kendini beğenme, zekası konusunda güvensiz olması aynı babam. Bizim eve gelince annem "Bu senin babanın küçük versiyonu." dedi konuştuktan 5 dk sonra. Arkadaşımı hiç sevmiyorum, benmerkezci salağın teki. Salak olmasında ciddiyim, "Aptallık sadece diğerleri içindir." sözünün vücut bulmuş hali. Buna rağmen sosyal olarak işime yarıyor. Bir ortamda kızlarla direkt etkileşimle sohbet kurup asla yapamayacağım şeylerin olmasını sağlıyor ya da kampa gidileceğinde çadırı var, tecrübeli. İçtiğim en iyi şarabı o ısmarladı. Yapmaya çılgın adam bulamadığım her noktada joker eleman, dahil olabiliyor. Yine de ondan nefret ediyorum. Beni kardeşi gibi gördüğünü biliyorum. Bense onunla konuşurken işime yaramayan durumlarda ağzına vurasım geliyor.
