hani ölüler içindi
anlamsızlığı zamanın
kadranlarım sürekli beni ben geçiyor
saniyelere bölünüyorum durmadan
mısır'da kum taneleri oluyorum
bir cam fanusun içinde
kendimin üstüne yine kendim düşüyorum
tüm kuytu diplerimi eziyorum ezilerek
en görkemli yalnızlığımı
şimdi yaşıyorum