Soğuktan yaşaran gözler g'örüyorum.
Ve sıcağın hiç ısıtamadığı çıplak bir ev.
Duâlar, gücenik; neşeler, giryân...
Bir gül iğneledim, köhne hırkamın yakasına.
Bir rüzgârla eğilmez başı, fırtınalar atlattı.
Câm kırıklarının arasında açtı yapraklarını.
S'üzgün bir rûha sarılmak ârzûsuyla,
Yaşadı, yaşadı ve sonsuzluğu yudumladı.
Bakma renginin günden güne solduğuna.
Bir dokunsan taşar içi, ellerin kıpkırmızı!
Şimdi gök bembeyâz, kapıda zemheri var.
Meyûs diline söyle, ümitvar bahârlar var...
