Artık yaşadığın her şeyin sorumluluğunu alma vaktidir çocuk. Çoğu zaman suçlamıyorum desen de iki kişi var içinde senin. Birisi küçüklüğünde yüklenen kişiliğin, saf ve temiz; bir diğeri de yirmi beşten sonra çizdiğin kimliğin, karalık yüzün ile buluşan. Bir yanın diğer yanına savaş açmış, ilerlemekte. Değerlerin, hataların, hüzünlerin, acıların, en büyük acı benim acım diyerek kendini acındırmaya çalışmaların... Ne yazık, insan kendi kendine inşa ediyor cehennemini zihninde. Hayatta bazı şeyler ise fazlasıyla gerçek ve acı, anlıyorum. Fakat her şey oldu ve bitti. Bazıları için o kapı çoktan kapandı, o tren çoktan başka bir istasyonda güneşli bir havanın tadını çıkartıyor. Peki sen neden hala beklemektesin?
