İnsancıklar'ı okuyorum. Dostoyevski'nin zavallı insanları, zavallı olsalar da zavallılıklarının fazlasıyla farkındalar. Çünkü içlerinde Dostoyevski var. Kişi, Hugo okuduğunda coşumcu bir acı çekerken; Dostoyevski okuduğunda ise sapı kanlı bir bıçak gibi sıcak bir acı çekiyor.
