ama -ivo-

insan ne olursa olsun

bir sebep bulmak için çırpınıyor

çaresi yok şu yaşamak belasının

bir çiçek görüyorsun

içinde yeniden uyanıyor her şey

kıpırdamıyor

birden dağlar uyanıp yürüyor içinde

misal ben

görmeyeyim aman

gülümseyen bir kız çocuğu

cepheler açılsa o an

koşarak giderim dövüşe

hiç kazanamayacağımı bilsem bile

iklimlerle dövüşürüm

ama insan böyle işte -ivo-

minicik bir böcek gayreti gördü mü

ne kadar tiksinse de

gülümseyerek bakmaktan alamıyor kendini

o garip çabaya


şimdi hava açık, yaşamak karnesiz

hiç kramp yok karnımda

öksürmesem bile eskisi kadar

burnum kanamasa bile arada

yalnızım işte

herkes kuzeye doğru gitse

ben kendime doğru giderim

sanki kuşlarla göç etmiş sevdiklerim

halbuki eskiden

elimi uzatsam dokunurdum yıldızlara

irili ufaklı onca kent

hepsinden çoğul geçerdim

ama yine de kalbimde bir şeyler var

aklımda hiçbir çare yok

ama ufacık bir şeye dokunsam

yine selam vereceğim ağaçlara bile

ama insan -ivo-

insan olmanın çaresi yok.