Hayallerim yıkılmak üzere kuruldular. Umut fakirin ekmeğidir derler ve haklılar. Beni öyle fakir bıraktın ki umutlarla besleniyorum. Yazdığın her satırda kendimi aramaktan yoruldum. Ve sanırım bulamayacağım da. Nasıl oluyor da bir insan bu kadar kör olabiliyor anlayamıyorum. Nasıl bir insanın tek bir cümlesiyle yeşerip solabiliyoruz? Ve sen ne zaman filizlenmeme izin vereceksin?


Yürüdüğüm bu yolun bütün dikenlerine senin için katlandığımı göremeyecek kadar aptalsın. Çıkarın artık at gözlüklerinizi lütfen. Seni içine düştüğün bataktan kurtarmak için uzattığım dalı ne zaman görüp çırpınmayı bırakacaksın? Bu yolda yürümek artık çok yorucu ama pes etmeyi düşünmüyorum. Siyaha boyadığın bütün duvarları yıkacağım ve yerini ağaçlarla dolduracağım. Girdiğin anlamsız kargaşadan seni kurtarmak istiyorum. O kocaman hayal dünyanda bana bir yer yok mu?


Ne kadar yıkacağını bilsem de seninle hayal kurmak güzel. Bu belirsizlik artık beni öldürüyor ve kimse farkında değil. Lütfen ölmeden önce kurtar beni.