Korkunç kara gözleriyle âdemoğlu sahip olduğu bütün erdemlerden feragat etti. Oysa öncesinde sadece âdemdi. İçinde taşıdığı sevgi ve merhametin yanında koyu karanlığı da bildi. Kaçmak yerine teslim olmayı seçti. Unuttu onu ilk gördüğü geceyi. Unuttu bir mezar taşının başında sessizce dua ettiğini. Bu unutma hali kalbini tamamen sardı. Bir müddet sonra tekrar hatırlamak istedi. Uzun bir karanlığın içinde ışığı aradı. Bulduğu şeyse kocaman bir yalnızlıktı. Şimdi bütün erdemlerden feragat etmiş bir şekilde ölü bir bedenin üstünden yaptığı vaveylayı duyacak birini arıyor. Geçmişte kalan birini... Hiç gelmeyecek birini... Lügatında bir zamanlar var olan ama artık eski bir yazı olarak kalan şeyi: Sevgiyi!