kategorisini belirleyemediğim bir sessizliğin ortasında yerimi koruyorum. fakat çözemiyorum nesiyim kendimin? nesiyim sizin? farkında değilliklerinizin arasına serpiştirdiğiniz tuğlalarla inşa ettiğim duvarın heybeti konuşuldu hep. öyle ki hem hayranlık uyandırdım hem karanlık bir korku. oysa istemedim bunu. bilakis sevgili didem madak'ın keşkesindeyim, keşke gölgesine razı bir fesleğen olsaydım. konumlanamıyorum. konumlanamayışımın bilmem kaçıncı gününde bir gün kapı oluveriyorum belki işe yarar hissettirir diye. çalınıp dururken farkediyorum, evde yokum'un karşılığıyım. bir batıl'ım, bir tapınağım olmadı anlıyorum. her şeyimi bağışlayabiliceğim bir adak barındırmadım. zamanı eğip bükerken bir şeylerin kazananı veya kaybedeni olmamak bende mütemadiyen soğuk ve bulanık bir his yarattı. bunca mümkünatsızlığın bir aradalığı avucumun içini yaktı evet. hayat çizgisi silik elimin.