Ömür.

Estağfurullah, güzel bir hasbihâl oldu. Ben teşekkür ederim. 💐
Şu dizelerle yorumumu sonlandırayım:
"Susmak yalnızlığın ana dilidir, Ömür hanım, şiiridir, beni konuşmaya zorlama ne olur. Sözün sularını tükettim ben, kaynağını kuruttum. Geriye bir büyük sessizlik kaldı yüreğimde, kalabalıklar, kalabalıklar kadar büyük... Yalnızım Ömür hanım, geceler boyu akıp giden ırmaklar gibi karanlıklar içre, öyle yitik, öyle üzgün, yalnızım... Sularım toprağa sızıyor bak. Yüzümü geceler örtüyor. Binlerce taş saklanıyor içimde. Kim kimin derinliğini görebilir, hem hangi gözle?"

Mütemadiyen geceleri uyuyamıyorum. Telefonu da bir köşeye atıp okuyor ya da yazıyorum. Bilgisayarı açınca gördüm yorumunuzu. Yine Erbaş ve yine güzel bir tanım. Teşekkür ederim. Kendimizi bulabilmek ümidi güzel fakat bazen düşünüyorum da sanki o yola da girmeye bek cesur değilim. Ya da aniden gelen kabz hali öyle düşündürüyor insana. Her neyse çenem düşebilir sizi rahatsız edebilirim. Hatırınıza sağlık pek güzel bir tanım oldu. İnsan böyle şeylerin muhabbet esnasında farkına varıyor. Sizin dizeleriniz ya da yorumlarınız bana bir şeyler anlatıyor ama ne desem yine bilemem. En iyisi biz yine sözün sahibini analım;
" Oysa ben bir akşamüstü oturup turuncu bir yangının
eteklerine, yüreği avuçlarımda atan bir can yoldaşıyla
dünyayı ve kendimi tüketmek isterdim. Öyle bir tüketmek ki, sonucu yepyeni bir "ben"e ulaştırırdı beni, kederli dalgınlığımdan her döndüğümde...Bir ben ki tüm ilişkilerin perde arkasını görür de gülerdim sessizce yapay yakınlıklarına insanların. Kim kimi ne kadar anlayabilir Ömür hanım? Sağ olun, muhabbetle 💐

"Ömrüm
Ah benim ördükçe sökülen
Yakasız, kolsuz hırkam..."
Bu ömür tanımı, doğruluğuyla yüreği burkuyor...
Lâkin kendini buldukça ömrü tâzelenmiş gibi hissediyor insân.
Kelâmınıza sağlık. Kendini bulabilmek ve kaybetmemek ümidiyle...

Gece gece, Şükrü Erbaş'a da selâm olsun. Sağ olun...

"Yaşamı düz bir çizgide tutmak tükenmektir. Yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe, alışkanlıkların sınırlarını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik olur tükenmek değil de? (...) Kimse düşlerine yetişemez ve kimse geçemez gerçeğini bir adım bile; bu yüzden sıkıntı verir zaman, kısa kalır, sonsuz olur, insanın küçücük ömrü karşısında."