Öperim Seni

ne vakit sarılsam sana

sıkı sıkıya kenetli

dudak hizama gelir alnın

şakaklarında başlar yolları memleketin

yüzündeki çizgilerinden öperim seni

elmacıklarını ıslatır gözyaşların

kırmızılığı bu sebeptendir

gülünce de güzel gülersin sen

muhakkak

kızarmış yanaklarından öperim seni

kulak arkalarından dökülür başaklar

elimle toplarım buğday tanelerini

tek tük kırağı düşmüş gibi

pamuktan aklar

dağılmış saçlarından öperim seni

ne vakit kar yağsa

ceplerinde gezer ellerin

söversin kışa kıyamete

dayanamazsın

üşümüş parmaklarından öperim seni

gölgem gölgenin kölesi olsun

ayrılmasın izinden

bayılırım seni sevmelere

doyamam

mahrem yerlerinden öperim seni