Rûhumda bir rutûbet...
Ne yana adım atsam dikenler karşımda.
Şu dağlar oturdu yüreğime, kalkmaz.
Sabâhın ilk ışıklarına hasretim.
Avuçlarıma tünesin güneş.
Geceme ışık olsun ay!
Kaybolup giderken o dipsiz kuyuda,
Kalan birkaç ümit kırıntısı da kaydı ellerimden.
Boşluğa tutunmak, soğuk bir acı üfler yüze.
Îzâhı, acıyı yutmaktan daha güç...
