Ellerim Wattieza

Ellerim, varlığımın salınmış köküdür

Beni al yanına, sakla

Çatlak ve çarpraz parmaklarımdan akan yaşlarla doyur

Aynaya bakıp da

methiyeler düzemediğim yüzümü avuçla

Çek ve fırlat anadan doğma öksüz bırakılmış cinsiyetimi

Şeytanın elleri ağzında

Bacaklarım titrerken toprakla yoğrulmalıyım

Haktır bana


Cümleye büyük harfle başlamayı öğrendim Wattieza

Evden sağ ayakla çıkmayı unutsam da

üç kere tahtaya vurmayı unutmadım

Söz almadan konuşmadım ve hiç yazılmadı adım kara tahtaya

Sütüm vardı alnımdan ak

Sütüm çağrıldı günaha


Rüzgârda savrulan bir fanilasın sen, mandalın yok

Oysa bıraksalar yükselirsin yerin derinliklerinde, bilirim

Bir sandalye fazla çeksek yeter, bilirim

Kinimiz,

Annesinin düşük göz kapaklarını öfkeyle örten bir çocuğun kini

Bu düzende sana yer yok Wattieza

Müzik bitti


Küçük dağları ben yaratmadım

Ama parmakla söndürdüm andımın mumlarını

Nasıl anlarsan anla

Unutma Wattieza

“Babam babanı döver ceketi”ni hiç giymeyen çocukluğuma

Lütfettiler insan anılmayı


Bu şiirde üç boşluk bıraktım Wattieza

Biri sana, biri bana

Biri hiç olmayışımadır

Sen; görmez, duymaz, söylemezsin

Sen Goethe'nin cehennemindesin