alışılmış gaileydi hep, bilingen sessizlik

beraber yürüdüğümüz kaldırımlarda dinledim adımsızlığı

üstüne alınamamayı, yadsımayı birkaç güzel sözü

eğik bakışlarla gülümsemeyi, ant içtikten sonra kusmayı

farkında olmamak için gözüme çektiğim milleri

şimdi bir bir kendime inandırıyorum


onulmaz öğretilereydi karşıt duruşum

derimden yonttuğum yamaları bir yere oturtamadım

ve barındıramadım kendime muhalif düşüncelerimi

elindeki koru yüreğimde soğuttun da dağlandım

kendimden eksildimse sana çoğaldım


sağ çıktığım gecelerde durulmadı ya kalbim

seni düşünürken gülümseten her şarkıyı

şimdi sela niyetine kendime dinletiyorum


biliyorum

tırnaklarımın avuç içlerimde bıraktığı izler kolay silinmiyor