Koynumdan kalbime sız.
Tırnaklarını keser gibi kes yaşamla aramda ki kordonu.
Yazgılarımızı birbirine değdirmenin yoludur bu.
Gövdenle aklında vuku bulmuş sıfatların anlam kazandığı sabahta.
Hakir bir ses işitirsin şimdi sevaplarının kırıntısından arta kalan.
Kan bulutları, yavaşça görünen alçaktan.
Ruhuna düşer çok desibel.
Zamanın izafiliği sınarken erdemimizi
Birşeyler olur biraz sonra
telleri epey gergin hakikat çalgısında.
Sözler ölür, geride kalanların gözyaşlarına karışır.
kıyametidir; özlemin, sevginin, sessizliğin.
bilinmezliğin parçasıdır yaşanacak olan ne varsa.
koynumdan sız adını haykırdığım yılan
vazgeçmenin eşiğidir bu şiir,
soluk benizli acı soru kalıplarınca.
sözüm söz, yeminim tanrı yeminidir
sonların kudretidir hayat, bertaraf edilecektir olanlardan sonra.
Sen kiraz dudaklarına kondurduğum öpücüğü senet olarak sakla.
