Umudumu yeşertmek için ruhumdan başladım her şeye yeniden. Renkli bir çiçeğin açması, güneşin cildimi yakması; renkli ojeler, tanımadığım bir yüzde karşılaştığım bir gülüş, bir çocuğun dağınık saçlarla kahkahalar içinde koşturması yetti beni huzurlu kılmaya, mutlu bir insan etmeye... Bundan önce... Ben artık gülüşümde samimiyetsizlik, yüzümde çirkinlik, içimde tedirginlik görüyorum. Bugüne kadar yıldız kayarken dilek tutmaktan çekinmeyen ben kayan üç yıldıza da gözlerim dolu dolu sitem ettim, "Sen kaydıkça umudum sönüyor." dedim. Ben böyle bir insan değildim, hiç olmadım. Artık mutlu etmiyor beni hiçbir şey. Yıldız kayması da bunlara dahil ki herkesten çok yıldızlara anlattım derdimi. Beni ilk kayan o yıldız yarı yolda bırakmış, fark etmedim.