Zeyna

Çocukluk zamanımda kimse bana "Annen mi, baban mı?" diye sormaya cesaret edemezdi. Çünkü insanlar bunu sormaya kalmadan babamın arkasına geçer, omzunda ağlar...

Kalıbına tükürülmeyecek insanların suratına bakmak zorunda kalıyor, istemeden muhabbet ediyor ve gülümsüyoruz. Aynı çatı altında nefret ettiğin biriyle yaşam...

Umudumu yeşertmek için ruhumdan başladım her şeye yeniden. Renkli bir çiçeğin açması, güneşin cildimi yakması; renkli ojeler, tanımadığım bir yüzde karşılaşt...

Mutlu olmak için yaptıklarım onları mutlu etmiyor diye bana sırt döndüler. Mutluluktan birbirine kavuşamayan dudağım gülümsemeyi unutur oldu o gözlere bakınc...

Başkalarının oluşturduğu kalıpların içine girmeyeceğim daha fazla, incitmeyeceğim kendimi başkaları incinmesin diye. “Başkaları üzülmesin de ben üzüleyim öne...