deniço

Deniz diye bir sevgilim vardı. Deniçom derdim hep. Ben o zamanlarda 19 yaşındaydım o da 19 . Ben hep hayatı hızlı yaşadım 13 yaşımda bile 40 yaşındaki adamların ortamında takıldım. Görmediğim, girmediğim ortam kalmamıştı. Yaşım Deniço'ya geldiğinde. Çocuktum, ona ve bana göre. O yüzdendir belki uzaktan yaşamaya pek takılmadık. Öyle hayatımdaki ilk gerçek aşk'ım olmuştu ama kendimi tek hissettiğim sevgim Deniço'ydu. Onla oyunda tanıştık. Ben hiçbir şey umrunda olmayan öylesine oynayan biriydim o ise rank kasan biriydi. Onla sosyal medyadan konuşmaya başladık. Benim toto tavan . Biraz instagramdan konuştuktan sonra whatsapp'a geçmek istedim. Ben çok heyecanlandım o an bile hissetmiştim, birgün sevgilim olacağını. Ben çok utandım onla konuşurken o yüzdendir belki, çok saçmaladım.

Sonradan toparladım kendimi. Biraz daha olgunlaşmaya biraz daha olgunlaştırmaya başladı beni. Hayatımız çok güzel gidiyordu.

Neredeyse hiç kavga etmiyorduk. Çok iyi hatırlarım telefon numarasını değiştirmişti, değiştirmeden benden soğuduğunu ve beni artık sevmediğini söylemişti. O an hissettiğim acının tarifi yoktu. İlk defa biriyle bu kadar uzun süre konuşmuştum, sıkılmadan, bıkmadan. Sonra bir gün geldi ayrı kalmak zorunda kaldık.

Onsuz geçen 1 ay neredeyse cehennem gibiydi benim için. Ayrı kalırken üzmüştüm kalbini kırmıştım onun, içim içimi yiyordu. Kendimi affettirmek istiyordum ama gururuma yenik düşüp yazmamıştım. Sonra aradan 1 ay'a yakın bir süre geçti sabah aldığım bildirimi görünce çok mutlu olmuştum. Tekrar konuşmaya başladık ve tekrardan çok mutlu olmaya başladık. Bir süre arkadaş olarak devam ettik. sonra ona aşık olmaya başladığımı farkettim. İçimde bir korku, ama korku kadar da heyecan. Bunu içimde tutup saklamaya başladım. Onun yaptığı bazı hareketler beni üzüyordu. Onun hayatı karışamazdım. İçimde tutmaya gerek kalmadığını düşündüm ve artık ona söylemeye karar verdim. 21 ocak saat 23.46. Bana inanmamıştı şaka yaptığımı onla dalga geçtiğimi sandı. 2 şubat 2022 günü bana kararını vereceğini söylemişti. Ben dayanamadım her geçen gün kalbim daha da hızlı atmaya başlıyordu. En son ona kararını erken vermesini söyledim ve 25 ocak günü dünyanın en mutlu insanı sayılabilirdim. Sevgili olmuştuk. O süreden sonraki 1.5 ay boyunca her geçen gün birbirimizi daha çok sevmeye başladık. Ne olduysa kavgalar başladı, gerek benim ergenliklerim gerek onun siniri. Ama ona rağmen ona hala aşıktım ve onu hâlâ daha çok seviyordum. Ona süreki onu çok sevdiğimi söylüyordum. Meğer çok sevdiğim ve verdiğim ilgi bizim sonumuzu getirecekmiş. Ona yavaş yavaş zarar vermeye, üzmeye başladım. Ona çok kapıldım, oysa o hep aynıydı. Kafamda yalandan senaryolar çizmeye başladığımda kendime dur dedim. Sen baban değilsin. Sen yıllarca bir kadını üzemezsin dedim kendime.

Kendime söz verdim. Ona tekrardan zarar vermeyeceğim. Çok utanıyorum ondan çünkü. Ben ona zarar vermemek için kaçmadım, babam olmamak için kaçtım. Olmayacağım da. Ama ondan çok özür dilerim, damarımda akan kana yenildiğim için. Kedimizi onun yanına götüremediğim için özür dilerim. Kendimden ve annemden özür dilerim. Korkak olduğum için dünyadan özür dilerim. Hep hoşça kal Deniço, umarım benden çıkar da ben çıkmaz.

Seni çok sevdim