Duvarlarla Konuşmalar

Sanki durmaksızın tekerrür eden sancılı dejavuların karabasan gibi üzerime çöktüğü bir ömrü mecburi bir sabırla sürdürüyorum. Durmaksızın ve azalmaksızın boynuma ilmeğini geçiren haksız ,hukuksuz bir hüzün hüzmesi sülük gibi kalbime yapışmış , umuda dair her şeyi canavarca bir açgözlülükle çekip alıyor benden. Yapmak istemediklerimin ehli, olmak istemediğim mekanların kırk yıllık müvadimi, görmek istemediğim yüzlerin kırık dökük aynası gibiyim. Bir şeyler var, beni çok sevse de ben tüm varlığımla nefret ediyorum.Nerde görse kırk yıllık dostu gibi tanıyor beni. Sormadan oturup kalıyor yanıbaşımda. Gitsin istiyorum mazlum bir çaresizlikle ,gitmiyor. Elimde değil , neyi sevsem o beni miş gibi seviyor. Ben sevdikçe değişiyor,değiştikçe anlamını yitiriyor.Sonra sevmekten iğreniyorum. Tanımaktan ,tanışmaktan ,anlamaktan ,anlatmaktan yoruluyorum. Sustukça çiçek açan bahçeler arıyorum. Olmayacak şeyler ,biliyorum. Ama başka türlü yaşayamıyorum. Allah'ım günah mı ? Biliyorsun , başka türlü yapamıyorum. Ezbere yaşanan bu dünyanın o kadar uzağında ,o kadar ücra bir köşesindeyim ki. Burada binbir hatanın pençesinde debelenmektense , o ücra yerlerde o kadar kendimle , o kadar iyiyim ki. Yaşadıkça , başta minicik olan içimdeki boşluklar Ummanlara dönüştü. Bir gün yeşerecek sandığım güzelliklerin tohumları yakıcı bir kuraklıkla toprağa düştü. Allah’ım düşünmeyi unutmak istiyorum.. Varsın aklımdan olayım , varsın namı hesabıma divane diye yazsınlar. Gökyüzüne sırf mavisi için bakmak istiyorum. Yollarda amaçsız yürümek , birden bir çılgınlık yapıp göğüs kafesim çatlayıncaya kadar hür ormanlar içinde koşmak istiyorum, ta ki yeterince uzaklaştığıma kani oluncaya de koşmak.. İnsan büyüdükçe ,insanlığın küçüldüğüne şahit oluyorum. O rüyadan ne zaman uyansam kendimi aynı yerde buluyorum. Onlara balığın karnında ihya olsa da bir Yunus olduğunu göster Allah’ım. Ölmeden önce bir kere olsun var olmak istiyorum.