SARHOŞ ADAMIN ÇIĞLIKLARI

Tutsak hayatıydı benimki. Ne nedir bilmeden savruldum durdum zincirlerimin izin verdiği kadarıyla. Her karanlık köşeden gardiyanların katı ama korkak yüzleri çıktı sevincimin karşısına. Sevincim buruldu, umudum kırıldı. Bileklerim kan içinde, öfkem gözlerimi yakıyorum göremiyorum etrafı. Fikirlerim deliyor bazen kalın duvarları, Güneş i görüyorum az da olsa. Gönlümün dermansızlığı da bu yüzden işte: Kudretli Güneş gökyüzünde özgürece parıldayıp can verirken toprağa betonun soğukluğuyla bedenimin üşüyüşüne.

Karanlık köşeler aydınlık kaldı hep korkularının çirkinleştirdiği yüzlerinin yanında. Öyle bir karanlık ki; kabusları özleten, acıyı sevdiren... Güzele dair ne varsa tatlı bir umuda dönüştü zamanla. Oysa ben ne kadar güzeldim nefretin dikenleri gönlüme batmadan önce. Ölümü bile bilmezken, medeniyetin korkusu zihnimin içinde koşturmazken henüz ne kadar da güzeldim.

Ne var biliyor musunuz? Gardiyan ben olmuşum artık. Bileklerimde ne bir pranga ne de kalın duvarlar var etrafımda. Öyle sert vurmuşsunuz ki bana, ben kendimi hapsetmişim yıllarca kalın duvarların ardına. Yanıma da sizi almışım birlikte çekmişiz cezamızı. Ama ceza bitti! Salıveriyorum kendimi. Siz de özgürsünüz. Defolun gidin zihnimin içinden. Sizin de cezanız bitti.