UMULMAK

Kimsenin kimseyi umursadığı yok. Birbirimize değmeden yaşamanın peşindeyiz. O zaman bu kadar dip dibe olmamızın mantığı nerde kalıyor? Güya ihtiyaçlarımız var deyip kimin neyi nasıl ne kadar vereceğine bakıp olabildiğince bedenimizi, ilkel benliğimizi tatmin edip sonrada benden ne kadar uzak o kadar iyi diyoruz. İnsanın özünde iyi olduğunu savunan ne kadar 'insan' varsa iyi olduğuna inandırılmış düşünceleriyle daha fazla yarar sağlama peşindedir. Modern insanın içinde yatan bencillik aç gözlülük her ne kadar kapatmaya, bastırmaya çalışsa da her yerden ortaya çıkıyor. Hepimiz aynı anda aynı derece bastıramıyoruz. Kimine iyi insan diyoruz bastırma derece yüksek olana, yüceltme mekanizmasını en mükemmel şekilde kullanana, kimine kötü insan diyoruz tüm doğallığıyla bencilliğini ortaya çıkaran ve sadece istediği şeye odaklanmana. Her iki uçta da bir insan görüyor muyuz? Tanımlamalar değiştikçe geçmişteki tanımımızdan ne kadar uzaklaştığımız güncel insan versiyonumuzu ortaya çıkarıyor. En başta kişi güncel insan olmakla bu kadar meşgulken nasıl bir diğer kişiyi umsun ya da umulmayı beklesin?