YIĞINTILAR ARASINDAN GÖÇ

Bir kez kaçmak ile başlıyor her şey . Hayatın en ufak bir anından kaçıp gitme isteği düşünce ruhuna , sonrasında zoraki bulunmalara gelememeye başlıyor benliğin . Kalabalık , yüzeysellik , kabul edilemeyen derinlikler , yığıntılar ve düzensizlikler . Fazlaca birikmiş her şeyin göğsünden kopup uzaklaşma isteği . Aydınlığın içine birikmiş onca yüzün , yavaş yavaş ilerlediği dar sokaklar , kalabalık mekanlarda , başkalarından habersiz ya da umursuzca yaşayan kişilerin iç dünyalarından uzaklaşma çabası . İlk kez ne zaman böyle hissettim diye düşünüyorum arada . Çünkü uzun zamandır bu his ile yaşıyorum açıkçası . İçinde bulunduğum durumları ve hali kendimle bağdaştıramamaktan ötürü uzaklaşma isteğimi bastıramaz hale geldim . Lanet bir his açıkçası , içinde olmakla mükellef olduğun bir topluluğa bu kadar katlanamaz ve kabullenemez hale gelmek . Yanlış yapılan şeyleri herkes yapıyor diye kabul edebilen biri olsaydım , belki herhangi bir ferdi olmayı başarırdım bu kalabalığın . Ancak ruhum vasat olanı inkar etmek üzerine dikilmiş bir kumaş ben bu midesizliği kabullenemiyorum . Normalleştirilmiş anormalliklerini sindiremiyorum bu insanların . Olmuyor ve bu yüzden yolun sonunu görsem de görmesem de kaçacağım yığıntılardan ...