YUMURTA

Ben bir yumurtayım gökyüzünde!
Sistina Şapelinin tavanından yeryüzüne bakıyorum.
Adem ile Havva’nın parmak uçları, kanatlarımı,
Elleri , kabuğumu okşuyor.

Ben bir yumurtayım gökyüzünde!
Sistina Şapelinin tavanından yeryüzüne bakıyorum.
İçimin sarısı yok.
Şeffaf akışkan ve sımsıcağım.

Beni kaplayan kabuğum sertleşmedi henüz,
Taş bile bana vursa parçalayamaz beni!
Akışkanlığımı ve sıcaklığımı hissedebilir yalnızca,
Kendi yüzeyinde, bana bulaşırsa.

Ben bir yumurtayım gökyüzünde!
Sistina Şapelinin tavanından yeryüzüne bakıyorum.
Gün doğumundan esen rüzgarın sesi ile,
Yeryüzüne iniyorum.
Adem ile Havva’nın avuçlarına , kanatlarımı ve iki karanfili bırakıp,
Sistina Şapelinin tavanındaki ölümümü kutluyorum!

Ben bir yumurtaydım gökyüzünde…
Sistina Şapelinin tavanından yeryüzüne bakıyordum.
Beni çağıran, gün doğumundan esen rüzgarın sesi ile,
Kendimi yeryüzünde buldum.
Kıvrılmış boynumu, omurgamdan doğrultup,
Sertleşmiş kabuğumun içinden, korkusuzca dışarıya çıkıyorum.
Dünyaya güvenmeyi henüz öğrenmeden…
Ve hala Sistina Şapelinin tavanındaki halim kadar, sımsıcağım.
Omuzlarım acıyor.
Sistina Şapelinin tavanındaki kanatlarımı hatırlayamıyorum.