Bora Narlı

sabah alacasının esen yellerinde çırpınırdı kirpikleri paye paye

saatler yokuşa sürerdi saçlarında arabasını

avuçlarımıza dökülürdü

saçlarından dökülürdü...

Evvelâ tarumar düşüncelerim ve hissettiklerim dışarıya çıkmak için ne zaman zorlasa göğsümü; ivedilikle kalemime sarılırdım. Bozuk el yazımla bu sarı sayfala...

O günler en iyisiydi, ya da en kötüsüydü, akıl çağıydı ve aptallık çağıydı, inançlar zamanıydı ve inançsızlıklar zamanıydı. Işık mevsimiydi ve karanlık mevsi...

Kaç kaçış daha getirir bizi kendimize.

Kaç ölüm daha bildirir bize haddimizi.

Kaç kişiliktir yalnızlık.

Kaç gece daha ızdırap çekmem gerekir ebedi mutlulu...