21-8 mektuplarımdan yokmuş haberin
Sen uyurken çalmışlar dudaklarına
Altına rahik bir şamdan sermişler
içtiğin yokluğa yakaran sürfeden rüyana
mahalsizli...
Bir dize koptu saçlarından
Gün batımıydı bahar...
Süzülen kırlangıç, gün kızılı gökyüzü
Samyeli bir damla gözyaşı çillerinde, istikamet gül rengi dudakla...
kim o diyor annem
benim diyorum,
ilk defa hissettiğim çıplak bir mutluluktan sıyrılırken.
ben geldim.
çıplak bir mutluluk
kimisi bunun için para verebil...
Aynadaki değilmişim yüzüm
derimi döktüğüm fayans, yalnızlıktan sen dediğim:
masa, örtü, tül perde, sandalye, tabak çanak, bardak
kaybolan yerli yerindelik...
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok