Ebru Akdeniz

Dayka min hespekê tor

Afirand di singê şevêda

Kes pê ne hisya

Wî ew ciyayekê herî bilind

Bi bakurve firand

Kes nedî

Kes nedîtim

Ax!

Annem gecenin göğ...

Evladıyım,

Eli nasırlı ve toprak kokan,

Yüreği mert,

Ufku dar,

Vücudunda hala

Ödediği bedellerin sızısını taşıyan

Bir adamın.

Ve…

Yazması al ve çiçek...

Yanan iki mum karşılıklı

Savruluyoruz rüzgar estikçe

Bir sen bir ben yok oluyoruz, biraz biraz

Düşler, cümleler, imgeler, sevgiler, sevgililer, kırıklıkla...

Kısık seslerle vedalaştım bugün

Bahtımın karasına bir yangın hediye ettim.

Kimdim? Neydim? Zehirdim...

Acıttı canımı suskunluk.

Altın kapılara paslı kili...

Kelebek yarınlarımız var bizim

Sağır zamanlardan geçtik

Kör ufuklar altında el ele

Kimse duymasın, bilmesin, ellemesin

Birleşen mısralar gibi bedenlerimiz…

Bu büyük kitabı bu yazıyı daha detaylı ve anlaşılır, belki de kendimce bilgilendirici bir şekilde yazmak için tekrardan okudum. Beş gün süren bu okumanın iki...

“Uyan Aliʼm uyan, uyanmaz oldun
Yedi bıçak yarasına dayanmaz oldun”