Faadet Arslan Doğru

Kelimelerle oynardı her sayfa düzlüğünde. Kâh aşağı kâh yukarı koşan mahallesinin çocukları gibi telaşlı, bir güne bildiği tüm oyunları sığdırmak istercesine...

Derin bir nefes alıp oturduğu yerden kalkmıştı. Küçük şehrin küçük insanlarıyız, demişti oturduğu parkta yerleri örten yapraklara bakarak. Kafasının içindeki...

Göğün mavisine baktı yeşil gözler, iç çekerek. Ah demeden. Susmayı yalın ayak yürüdüğü yolunda cam kırıklarına basa basa öğrendi. Şimdi ne güzel olurdu yalı...