Gülizar Özçelik

yitik ruhun bedenime uyumunu sezdim

öyle sıcak

öyle soğuk

öyle güçlü

öyle simsiyah

keskin nişancı tümsekleri geçerken

sesinde isyan birikmiş

kalabalığ...

ölmekle cebelleşen küskünlerin önceliğiyle

yaratılan

ve öğrenilen gülümseme denli yaşamak

ki gün tükenmekle yetinir

say, önce gelen önce gider

buluşsuz ...

göz göz olmuş hamurun anlattığı kadar apacıktı bedenin gizlediği ruhlar. yavaş yavaş yüzeye çıkmaya niyetleyen. hamlığını atmak isteyen ruhlar.

hiç kavuşulm...

gözlerimiz bağlıydı ilk ses duyulduğunda

sessizce yürüdük insan haklarının ihlal edilişine

hızlanhızlanhızlanhızlanhızzz-

laaaan

solumdaki çarpıntı beden...

mavisel çığlığın içine çekildim birdenbire

şuursuz ağız yerini belle deyip kollarını kavuşturdu

yerini belledim avazım çıktığınca

henüz gömülmemiştim

yer...

kahve telvelerinde var edilemeyen yaşamı göz ardı edebilirdi. ne kıymetsiz durum. ancak susunca unutulan kırbaç. yaşamı uyutmayan kırbaç. sıkışmışlığını anım...

incecik salınımların gölgesinde dik, geniş merdivenler aradı ayaklarına. çıkılmasının mümkün olmadığı, fakat yürünmesi şart yokuşlar. eski kokan betonlar. ba...

suskunluğun kutlu saatleri fısıldadı karanlık evceğizine. merhameti içine çekti. kesik kesik alınan nefes gibi kaçmaları vardı, bir odadan diğerine. ayakları...

kestane renkli sokaklarla bütünleşiyordu her adımında. keskin kokular saçlarına siniyordu. yıpranıyordu. kaldırım taşlarına serilen çimenleri çiğnememek için...

varımı yoğumu çekingen bir ulak gibi bölüşürüm

saksısından sıkılmış çiçekler tohumlarını döker avuçlarıma

sıyrıldığı topraktan dinlerim

yenilenmeye can at...