Hilal

Deliydim ben ve bunu seviyordum ama artık akıllı bir insanım, senin yüzünden.

beni tutmalıydın,

küçüktüm, kaybolurdum

birlikte yürürdük

sen yolun bitmesi için belki

ben hiç bitmemesini dileyerek

sarılır,

kendimi kocaman hisse...

dostumla balkonumda oturuyoruz,

bana uzun uzun baktı

ve dedi ki:

”seni böyle görmekten nefret ettim”

seni

böyle

görmekten

nefret ettim.

kabuk tutmuş bir avuç yüreğim

daha kaç kez iyileştirebilirim, bilemem

düşümden düşüncemden

nefesimden nefsimden

kursağımdan bir adım öteye gidememiş he...

sensizim

bir yere ait değilim

nereye gitsem kırgınım, nereye gitsem içim buruk

yuvamı aldın benden

ve mandallarımı

güçsüzüm, kaburgalarımı aldın

uz...

kalbinin altını üstüne getirdim

ben yoktum

etrafında santim santim dolandım

yoktum

elimde büyüteçle kendimi aradım

durdum, soluklandım, devam ettim...

seni hissetme saatimdeyim,

bakışlarındaki ezgiyi dinliyorum

gözbebeklerinden düşen hüzün

dokununca parmaklarımda,

damarlarını hissediyorum

ürkekliğim...