Emirhan Özcan

İki cismin en metal yerinde

Bir kıvılcımdı doğum leken

Replika bir anıtla yaklaşıyor gibi surlara

Galata soyu bir taş

Toz demeden önce rüzgârla anlaşmışt...

yazık;

        nasıl da alışmışız

           ölümü düşünerek -yaşamaya-

üstelik henüz genceciğiz,

     ciğerlerimiz su;

ellerimiz buluttan hafif

ve nef...

Biz nerelik insandık 

Nereye yakışırdık ki

Yüzümüzde sırıtan varoşluk

Pantolon sıyrılınca güldüren çoraplar

Sahi biz nerenin insanıydık

Nerede göze batm...

Durup durup damlıyor morluğundan yaşları,

Gözleri bir cilt yanığı gibi yapış yapış suretinde.

Turuncu ojeleriyle yamalıyor dizlerimizi hayat.

Ve gülümsüyo...

Tavlanmamış bir bıçakta taşıyorum göğsümü

Allah kötü, insan beter

Tan, güneşin yanan örsüdür

Duman yeter bana köz sizin olsun

Şehre çöken bu örtü

Kendin...