Hiçbir evde barınamadım.
Ben Tanrı’nın kimsesiz evladıyım.
Hiçbir yuvaya yük olmadan gidiyorum bugün.
Yeterince ibret oldum, kafi!
Tadında bırakanlardanı...
Bu aralar aynadakinden büyük düşman tanımıyorum.
Kendimle bir an bile göz göze gelince;
Göğüs kafesimden vuruluyorum.
Sızar göğsünüzden merhamet;
Ben altında dilenirim.
Çok yalnızım!
Lütfen bana bir yudum insan verin.
Ellerim bir hayli yabancı bana
Siz onlara güvenmeyin...
Isıtmaz da içimdeki yangın kimseyi,
Öylece yanar durur faydasız.
Gönlüm şenlendirmez de hiçbir yüreği,
Öylece özler durur apansız.
Rüyalarımda ne çocukla...
Pervane oldum yokuşlarında
Pervane oldum da yandım.
Bu dünya bir benim için dönmedi.
Onları bir an ısıtmak için bir ömür yandım da
İçimdeki ateş bir an o...
Kesseler ellerimi,
Ayaklarımla eşerim yerleri.
Sen bana bakma!
Uslanmam ben;
Bu dünya daha çok döver beni.
Esmiyorum epeydir eskisi gibi,
Ama artık rüzgarına kapılmasam da olur.
Bugün biraz uykum var,
Ama artık dizlerinde uyumasam da olur.
Yorgunum, çok yorgun...
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok
