Seda Nur Polat

yıkılmayan, yılmayan bir "ben" lazım insana.

yürüdüğü yolda kaybolup

yokuş aşağı fırlamalı yeri gelince.

denize bakmalı, bırakmalı düşünceleri -

derine, ...

ruhun kalabalık gördüğü yerlerde kalp durmak istemezmiş.

gözümden gönlüme giden bir yol,

bana bazen yolumu şaşırtır, der insan.

ne de olsa dalmışız, usul usul uçuyoruz -

hayallerimizde.

ardımızda ne toz, ne de...

öylesine mutlu ki yürek,

bir hüznü taşıyamayacak kadar.

ölesiye coşmuş ki sevinçten,

bir beyaz deniz düşünecek kadar..

bir hoş bakış,

bir serzeniş .

gönüller yara bere,

bir çizik atsak uçurum kalp

kalemin gücüne gider mi hiç söylenen sözler?

sessizce bir köşesine çekilip kırıldığını hissettirir mi,

ağlar mı, öfkelenir mi?

bir boşluğa düşmekten korkarım diye,

hiç çukur görmemiş insanlar,

gönül gözlerini yummuş, saklambaç oynuyorlar.

bir başka şans bizlere, bu güz yetmez dökü...

susma konuş konuşabildiğine,

uzansın cümlelerin bir yürekten -

tanıdık bir yüreğe denk gelsin.

sandığından çok dolu yağar,

yağan yağmurlar.

kaldığım yerden devam edersem,

belki de çıkmaz yollara saplanırım.

ama başladığım işi de bitirmek zorunda değil miyim?

dinle beni,

tam da şimdi dinlenmeye ihtiyacım var.

delirmek üzere olan düşüncelerim,

ve de bir başınalığın sakin hüznü.