Zeynep

Charles Bukowski'nin şu sözü beni daima telefon ekranımda karşılar.
" insanların seni yarı yolda bırakma ihtimalini unutma."

Ama işte günlerce konuşmaz.
Yazmaz,
Aramaz,
Sormaz.
Sonra gelir,
Bir "Merhaba" der.
Ve yine o kazanır.

"Küçük bir çocuğun yokuş aşağı koşması gibi seni düşünmek...
Biraz heyecan, biraz da düşecekmiş korkusu..."

"Bir çocuk dünyaydı bulduğumuz; öyleyken biz onu ne doğal değer ve gücümüzün üstünlüğüyle dizginimiz altına soktuk, ne doğruluğumuz, iyiliğimizle yetiştirdik...

Şimdi buradayım
biraz önce yoktum"

hiç
bir
şey
yok

Önce, oldu:
kıpırdandı
belirsiz -
bir şiddetli boşluktan
tatlı bir özleme doğru.

Belirsiz...

Bu sahte yorgunluk ve haklı kızgınlık
Aylarca uyudum, bir türlü gitmiyor...

She’s gone,
Out of my life.
I was wrong,
I’m to blame,
I was so untrue.
I can’t live without her love.

In my life
There’s just an empty space.
All ...