Le vent se lève! il faut tenter de vivre!
(Rüzgar yükseliyor, yaşamaya çalışmalı!)
Şu an yeni bir dil öğreniyorum. O kadar yarım ki dili öğrenmem, bildiğim diller de geriledi. Almancılar gibi ne Alman'ım ne Türk'üm. Bunun yanı sıra belli bir hedefe yürümediğini fark etmek daha da can sıkıyor. Geçmişten de sorunlarım var bu konuda. Her şey çok kolay, çok netti benim için. Amerika'da üniversite okuyabilir ve şu an bambaşka bir hayatım olabilirdi. Artık burs olanaklarım kapandı, maddi olarak zaten gidemezdim istediğim hayata. Geriye bakınca görüyorum ne kadar at gözlü olduğumu. Şimdi at gözlüğümü çıkardım, gözüm kamaşıyor, önümü göremiyorum. Bir yolumu bulsam koşarak ilerlemek isterim ama çok yorucu. Bunları tek başıma yaptığımı geç, etrafımda benim yalnızlığım ve sıkıntılarımı çekmeden beni geçenler daha çok koyuyor. Beni geçenler değil, benden iyi durumdaki hak etmeyen aptallar canımı yakıyor. O kadar aptallar ki nefesim kesiliyor (mecazi olarak tabii). Kendime bir yol bulup at gözlüğümü tekrar takmak istiyorum.
