Ümitsizim artık, umutsuzum, yorgunum.

Erkekliğimden utanıyorum şu sıralar, ne zaman utanmadım ki...

Bir erkeksen ve bir kadını öldürürsen serbest kalırsın ama bir kadınsan ve bir erkek seni dövdüğünde onu öldürürsen tutuklanırsın.

Adalet sadece erkeklere uygulanır kuşkusuz.

Beni yoran, derin umutsuzluklar yaratan şey bu.

Ben bir insanım, insanlık adaletle olur bunun farkındayım.

Peki bir katili serbest bırakanlar insan mı?

Sahi insan olmak neydi?

Tecavüzcüleri, katilleri korumak, kendini savunanları süründürerek öldürmek miydi?

Yaşamak, çocukların korkmasını sağlamak mıydı?

Yaşamak, adaleti öldürmek demek miydi yoksa özgürlüğü kısıtlamak mıydı?

Yaşamak benim bildiğim kadınların her zaman gülmesi (gülümsemelerinin hiç soldurulmaması), çocukların mutlu olmaları, doğanın zarar görmemesiydi.

Ancak ben anladım ki şu an hiçbirimiz yaşamıyoruz, yaşayamıyoruz.

Adalet gel artık,

İnsanlık, bizden uzaklaşmayı bırak.