arcemenel

Uyandım. Her zaman olduğu gibi yine üstüm açıktı. Pike, yatağın diğer ucunda soğuktan köşesine çekilmiş bir sokak köpeğini andırıyordu. Yastığım kucağımdaydı...

Ceset torbasına sarılırken yüreğinde toz tanesi kadar kalan umuttur çaresizlik.

Uzlet bedenler, daha güzel ölebilmek için her gün baktıkları aynayla keserke...