Fatma Şerefoğlu

varlığıma ses ediyorum,

yüksekçe bir ses değil ama duyulası...

kulağımı çevirdiğimde inceden bir sızı,

bir feryat sanki duyulan

belki de bir neşe tufanı....

bir kıpırtı var,

her seferinde gayret eden

ama bir o kadar da korkan

bir azim,

yeniden ayağa kalkmaya ümit eden

ama bir o kadar da yenilen

bir sızı gib...

geçip giden zaman bizi de alıp götürecek gibi geliyor

sanki hızına medet umulmaksızın

sanki son viteste yokuş aşağı

ümit siliyor izini yavaş yavaş

belk...

Hayat,

hiçbir zaman beklediğimizi vermiyor işte.

Belki de biz yanlış zamanda bekliyoruz.

Beklentilerim ve düşüncelerim değişeli çok olmadı. Doğanın döngüs...