Öyle bir yerdeyim ki…
Sanki bir Ahmet Kaya şarkısından söz edeceğim gibi. Hayır, ben öyle bir yerdeyim ki içine girdikçe hayata bakışınız daha çok değişiyor...
Resim: Edvard Munch - Melancholy (1891-1893)
Bu yorgunluk beni her nefesimde öldürüyor. Sobanın minik deliklerinden duvara yansıyan ateşin dansını izliyorum...
Herkes karalıyor bir şeyler...
Herkes ruhunun verdiği cesaretle kalemine sığınıyor. Dünyaya bir kalemin ucundan bakabilmek, bence bir nevi insanlara tebessü...
Ben kimdim? İçimde gezdirdiğim ölü topraktan başka?
Kendine dönüp baktığında kemiğinin etrafını saran o eti bile çok tuhaf buluyordu. Onun acıması, kızarıp...
Yükleniyor...
İçeriğin sonu
Yüklenecek başka sayfa yok