Buse

Bilinsin.

Gölgemi eve vardıran tüm sokakların, ben

adımların, kilitlerin ve anahtarların

diyetini katre katre ödedim

Duramadım çok ağaç gölgesinde

Bilem...

Dindi yağmurlar,

Dindi nihayet.

Soğuk, nemli bir kafes kaldı geriye

Teklifsiz örtüldü sesim, zihnim

İndiğinde yüzüme o beyaz katreler

bıçak, çok sesli...

Ben bir ardıçın yüzüyüm

Kabuklaşan canımda

Bin yıllık yeniliği 

uyutuyorum 

Ayak diplerime

Ev kuruyorum her sabah

Durarak 

Bakarak 

Gün azalınca ışıl...

Ben,

Bir raksın duru yanında müjdelenirim dünyaya

Kokularla beyazlı kadınlar,

Fondöten bulaşmış yılgın vatkalı kadınlara

Avcunda oyuklarla, kan izli yüzü...

Kanımın damarlarımda değil de

Toprağın altına doğru aktığını hissediyorum

Kalbimin pompaladığı her kan

Ayrı bir ayrık otu yetiştiriyor mezarımın üstünde

...