Celali

‘Kent mağdurları’ derdik kendimize

-ki hala bir yanımız öfke bir yanımız gözyaşıdır-

Her sabah altı kırk trenini görmemiştik o zamanlar,

uykulu insan top...

Üst kattaki gürültüyle daha fazla baş edemeyecek gibi hissederek, rahatsızlığımı dışa vurma ihtiyacıyla çeşitli sesler çıkarmaya, köydeki yaşlıları hatırlata...

Bir düşünme nesnesi bellediği denizin ufuk çizgisine gözlerini dikti. Sessizlik, sigarayı kül tablası içinde anlamsız dairesel hareketlerle döndürürken uzakl...

Metruk bir binayı andırır yaşam

bazen,

Metruk olması yetmezmiş gibi

uçurumun kenarında

gürültüye saplanmış

metruk bir bina.

Aldırılmaz insan

bazen,

t...

Sesi göğün turunculuğuna çalıyordu. Kendisini birazdan alacakaranlığa bırakmanın tedirginliğiyle titriyor, balkonun demirlerine dayadığı kolunun neden titrem...

İnsan kendini ne zaman bulur, ne zaman kaybeder? Kaç defa yaşanabilir bu döngü? Puslu kentlere uzaktan bakınca; üstelik göz gözü görmeyen dumanların ortasınd...

İnsan

bir yanılsamalar

bütünüydü

bir keresinde

anlamsız çıkışlar,

yaz yağmurunu andıran

tükenmez iç bunaltıları...

Suya değen karnının

ürpertisiydi s...

Akşam serinliğinin sakinliğini kovalıyor

bir yerlere yetişmenin telaşı

ufacık bir esinti aralığında

senin yokluğunun karanlığında

ötüyor

martılar, yük g...

Kesinkes bir tanımdır

dudaklarının kenarı.

Bir bunaltıdır düz durduğu vakitler,

Paris’te barikat başlarında dövüşenlerin haberi gelince

açılır iki yana...

Işıklar söndü. 

Kapalı gözlerinin, kilitlenmiş dudaklarının üzerinden

bir ay yükseldi odanın içine

şavkı sadece yüzüne vuran.

Bir ay yükseldi ve çakılı k...